TedxAms ’11 komt | flashback | Doing Exactly What You Really Want

Zaterdag 26 februari. Ik zag een oproepje op Twitter en stuurde een mailtje.
De energie die er vervolgens loskwam – ongelofelijk.
Woensdag 2 maart stond ik op het podium van de Amsterdamse Stadsschouwburg.
The people I met.
The inspiration I found.
Ik kan iedereen aanraden iets te doen met, voor of bij TedxAms.
Onder het originele mailtje, integraal.
Helaas heb ik de video van mijn optreden nog niet te pakken (als jij iets weet?).

Hi Irene,

Ik heb een idee voor een 3″ praatje – ik ben benieuwd of je er iets in ziet.

“Kiezen voor precies wat je eigenlijk het liefste wilt – waarom is dat zo moeilijk?”

Luidt de titel.
Onder vindt je de conceptuele inhoud/opbouw, ik heb nog een kapstok nodig.
Ik denk iets met mijn schoonfamilie, maar moet daar nog even over nadenken.
De inkadering kan ook met mijn eigen burnout en herstel daarvan, en iets over filter failure.
Een klein voorbeeld of twee.
Iets met een vraagje aan de zaal is ook wel leuk.

Het kan ook in het Engels, als je dat beter lijkt.

Morgen ben ik onderweg van 8-17 met mijn man en kinderen, en lees ik mijn mail niet.
Wel telefonisch bereikbaar of per SMS: 06 12481973

Ik ben benieuwd of je er iets in ziet!

Bedankt voor je tijd,

Hartelijke groet van Tess Doucet

“Kiezen voor precies wat je eigenlijk het liefste wilt – wie vindt dat ook moeilijk?”

De inhoud/opbouw zou zoiets zijn:

– hoe kom je erachter wat je wilt?
– kun je vragen of vertellen wat je wilt?
– kun je doen wat je wilt

en mag het??

Ik denk dat als je het niet (precies) weet, er niet om vraagt, het niet vertelt of niet doet, de reden is: schaamte/gene.
“Het hoort niet”, het is niet “gaaf”, het lukt vast niet, het is onbeleefd. Het is egoistisch, narcistisch of zelfs a-sociaal.
De verleiding is groot om te denken dat vooral vrouwen (moeders, schoonmoeders) hier last van hebben.
Maar mannen hebben het ook. Stelletje pleasers!

Deze angst voor sociale afwijzing en isolement.

Wat zullen ze wel niet denken, hoe zullen ze kijken, ze vinden me raar en belachelijk.

Die angst voor afwijzing en isolement is misschien reeel als je een misdaad pleegt. Ga ik er voor het gemak even vanuit dat moord, diefstal oid niet je grootste hartewens is.
Of die angst was reeel toen we in de ijstijd leefden, in een kleine gemeenschap waar je voor je overleven afhankelijk was van de mening van je clanleden.

Maar nu? Met de moderne media zijn er legio mogelijkheden om mensen te vinden met dezelfde (of juist hele andere) eigenaardigheden en je met hen te verbinden.

Afwijzing door mensen die je al kent? Het kan. Misschien vinden sommigen om je heen je wel stom om iets wat je eigenlijk heel graag precies zo wilt.
Maar, wat is zo’n relatie waard? Met iemand die jou niet gunt wat je het liefste wilt?

Mijn gok is dat de kansen groter zijn dat je:
– jezelf leuker vindt en daardoor vinden anderen dat ook
– mensen aantrekt die ook dezelfde “gekke” dingen leuk vinden
– door je voorbeeld anderen toestemming geeft hetzelfde te doen (vrij naar Marianne Williamson’s Greatest Fear)

Dus, stop met bang zijn! En ga er om vragen, ga het vertellen, ga het doen. Precies. Wat. JIJ. Eigenlijk. Het liefste!! wilt.
Begin maar ergens (met iets kleins). Maar ga er wel he-le-maal voor. Precies. Eigenlijk. Het liefste.
Dat zijn de sleutelwoorden!!