Even weg

Vanmorgen werd ik geheel gegrepen door dit artikel van Marja Ruijterman. Over spanning die je voelt – en van wie die is. Ik schreef iets op haar LinkedIn pagina en ze mailde me terug. Tussen crackers met oude kaas (Marja) en appelflappen (ik) mailden we heen en weer, want het was lunchtijd. “Even weg” vond Marja wel een goeie tip van mij, en enthousiast voegde ze het toe aan haar blog. “Een paar dagen weg..” begon de bullit.

Ho even! Een PAAR DAGEN weg? Dat heb ik toch niet geschreven, en zeker niet bedoeld. Ik bedoelde: even weg in de zin van “even naar de WC”. Even een ommetje lopen. Even naar boven. Gistermiddag bijvoorbeeld.

Mijn man speelt gitaar en ik zing. We oefenen “Hands” van Jewel voor mijn schoonouders. Die zijn 40 jaar getrouwd, we gaan in juni naar Corfu om dat te vieren. Dan willen we het ten gehore brengen. Prachtige tekst, en past ook mooi bij “hoe houd je een huwelijk 40 jaar in stand”.

“If I could tell the world just one thing, it would be, we’re all OK…” Nina (10 mnd) kraait, ze vind de muziek prachtig. Florian (3,5 jr) ettert, hij wil zelf aandacht en houdt niet (altijd) van muziek. Ik geniet ervan dit samen te doen. Maar mijn man… ergert zich. Ik zing het refrein te gehaast, vindt hij.

Er zitten behoorlijk wat stembuigingen en frutsels in, ik moet inderdaad proppen om het er allemaal in te krijgen. Zoals Jewel, de pro, het doet. Maarrr… nazingen zoals zij het doet, is makkelijker dan mijn eigen versie te zingen.

Florian begint steeds meer te irriteren, en grijpt naar de gitaar van Sebastian. Die wordt meteen boos. Op Florian. Onterecht, vind ik – en we waren toch zo lekker bezig? Samen? Ik dram door. Nog een keer, van voren af aan. Ik hoor wat je zegt, zeg ik tegen S, maar ik weet niet of ik het kán. Florian heeft de kindergitaar gepakt. Goed idee, vind ik.

Laten we het nog een keer proberen? Van voren af aan? S wil eerst het refrein goedkrijgen.

Maar hij geeft mij mijn zin, we beginnen bij het begin – en komen niet verder dan de aanhef.

Nu ben ik óók gefrustreerd. “Even naar boven”, zeg ik, en laat Sebastian achter met de kinderen. Een beetje in de war kruip ik achter de computer. Waarom lukt het niet gewoon? Het ging toch zo lekker, en ik vond het juist zo leuk. Idyllisch, ook. Zondagmiddag met de hele familie musiceren. Kelly Family fantasieën sloegen al vol op hol in mijn hoofd. Ik klik wat heen en weer, met mijn gedachten nog bij wat er net gebeurde.

Na een paar minuten komt Sebastian ook boven.

“Ik ben gefrustreerd,” zeg ik. “Ik snap wat je wilt, maar het lúkt me gewoon niet”.
“Ik moet het gewoon even uitschrijven”, zegt hij. “Dan staat wie wat doet en hoeven we niet te discussiëren”.
“Ik wil ook niet discussieren!” verzucht ik, een beetje bang. “maar ik ben bang dat ik het niet kan”.

Zo, dat is eruit. Waar ik bang voor ben. En wat hij nodig heeft. Als hij de akkoorden met de tekst samen uitschrijft, op zíjn manier, weet hij waar hij is. Waar ik ben. En kunnen we samen de puzzel in elkaar zitten. Hoe wij het liedje willen spelen. Hoe we het kunnen spelen. Samen. En ik moet niet doordrammen dat hij het van de akkoorden af moet spelen.

Hij gaat weer naar beneden. Ik ook. Éven weg dus – en snel weer terug! Samen verder.

En Marja? Die heeft háár blog ook weer aangepast. Nice, enne… bedankt voor het haakje Marja!